Gillian Keith en Matthew Hargreaves in Oxford

Tijdens een festival met een uitgebreid aanbod aan recitals, is het misschien onvermijdelijk dat er af en toe missers zijn. Het duorecital van sopraan Gillian Keith, bariton Matthew Hargreaves en pianist Simon Lepper was er één om snel te vergeten.

Na Mörike, Eluard en Goethe ging de aandacht gisteren naar een aantal Britse dichters, in het bijzonder Thomas Moore, Lord Byron en Robert Burns. Verschillende gedichten werden in het Duits vertaald en het waren dan ook Duitse liederen die we tijdens de eerste helft van het recital te horen kregen.

Matthew Hargreaves begon met Mendelssohns Der Blumenkranz in gebrekkig Duits en een breed vibrato telkens als hij wat druk op zijn stem zet. En druk zetten, is eigenlijk het enige wat hij kan. Van de twee Venetiaanse Liederen van Schumann was het tweede, Wenn durch die Piazzetta, nog enigszins genietbaar zolang hij maar forte kan zingen. Het eerste lied Leis' rudern hier vraagt echter iets meer subtiliteit en zelfs piano zingen... maar als hij het woord "sacht" zingt, dan probeert hij dat met een ongesteund mezza voce waarmee hij totaal de mist ingaat.

Gillian Keith is iets beter. Ze heeft een lichte, zilveren sopraan die in de hoogte meer knalt dan zweeft. Haar Duits is wel marginaal beter. Een flapperende kin creëert een onaangenaam tremolo in Schlafloser Augen leuchte van Felix, terwijl ze het Gondellied van Fanny Mendelssohn meer op een cabaretlied van Kurt Weill liet klinken.

Het tweede deel was gewijd aan Engelse liederen, maar die heb ik aan mij laten voorbijgaan.

In de late namiddag was er nog een recital van de alt Louise Macdonald en Ingrid Sawers. Ze bleven ook in Groot-Brittanië met een programma rond Mary Stuart.

Schumanns laatste liedcyclus Gedichte der Königin Maria Stuart (een prachtige cyclus die, wat mij betreft, veel te weinig uitgevoerd wordt) was de start van het recital. Louise Macdonald heeft een degelijke altstem, maar ze blijft interpretatief te veel op de achtergrond.

De Schumann-liederen werden aangevuld met nieuwe composities op andere teksten van Queen Mary. Eddie McGuire componeerde drie liederen op oud-Franse teksten rond de dood van haar eerste man François II. Het is zeer toegankelijke muziek, zij het wat eentonig.

De muziek van Judith Bingham voor Adieu Solace is een stuk gevarieerder. Het is een proza-tekst die handelt over de moord op Rizzio terwijl Mary zwanger is van haar zoon James... en dus krijgen we enerzijds een wiegenlied en anderzijds het dramatische nieuws van de moord. Het was pas in dit werk dat Macdonald het expressiefst uit de hoek kwam. De drie liederen van Dee Isaacs, Triptych for Mary, vormden een transparante afsluiter.

Publicatie: dinsdag 20 oktober 2015 om 08:59
Rubriek: Liedrecital