Prins Igor in Kinepolis

Prins Igor is één van die Russische opera's die buiten Rusland nauwelijks opgevoerd wordt. Het was dan ook een goed idee van de Met om Borodins opera na bijna een eeuw terug op te nemen in het repertoire én hem ook wereldwijd te vertonen in de cinema. De keuze van Dmitri Tcherniakov als regisseur was dan weer een minder goed idee.

Zoals gewoonlijk maakt Tcherniakov er weer een zootje van. De ouverture wordt geknipt, na de proloog komt meteen het tweede bedrijf. Het eerste bedrijf komt dan na de eerste pauze, waarbij de eerste twee scènes van plaats verwisseld werden. Het derde bedrijf werd grotendeels geknipt (wat op zich wel tot de traditie schijnt te behoren). Enkel de scène tussen Vladimir en Konchakovna wordt gerecupereerd en ingevoegd in het vierde bedrijf, na het lamento van Yaroslavna.

Tcherniakov denkt hoogstwaarschijnlijk dat hij het verhaal daarmee duidelijker maakt. Hij dwaalt. De logica van de oorspronkelijke opera gaat verloren, de opeenvolging van de scènes roepen allerlei inconsistenties op, de liefde tussen Vladimir en Konchakovna verdwijnt naar het achterplan, de rol van Konchak wordt ingekort, ... Ik kan het enkel maar betreuren dat voor deze gelegenheid niet de optie genomen werd om een volledige Prins Igor uit de grond te stampen. Want wat overbleef, viel wel mee met een paar mooie beelden - het veld met rode klaprozen bijvoorbeeld - en een gedegen personenregie.

Ook de bezetting was van het niveau dat we van de Met mogen verwachten... in de eerste plaats de drie diepe mannenstemmen. Ildar Abdrazakov is een zoetgevooisde Igor. Mikhail Petrenko leeft zich uit als Galitsky met een zeer gedetailleerd kleurenpalet. Stefan Kocán had wat moeite met de allerdiepste noten van Konchak, maar hij zong met uitstraling. Sergey Semishkur zong Vladimir met een mooie tenor.

Bij de vrouwen viel in de eerste plaats Anita Rachvelishvili op als Konchakovna, met haar warme mezzo van donkere chocolade. Oksana Dyka is dan weer een typische Slavische sopraan met heldere en nasale klanken waarmee ze een ontroerende Yaroslavna zong.

Publicatie: zondag 2 maart 2014 om 20:44
Rubriek: Opera

Reacties

Stefan Caprasse (maandag 3 maart 2014 om 10:48)

Hier ben ik toch helemaal niet mee eens! Borodin had de opera volledig bedoeld, inclusief de delen die nu door Rimski-Korsakov en Glazoenov gecomponeerd zijn (trouwens grotendeels gebruik makend van schetsen van Borodin zelf) dus inclusief het liefdesverhaal van Vladimir en Kontsjakovna! Dat de ouverture en het derde bedrijf grotendeels van hun hand zijn, vind ik geen reden om ze te schrappen! Zoals altijd vind ik dat een regisseur niet zover mag gaan, een werk aan te passen aan zijn concept -zeker niet door erin te couperen! Een paar van zijn ideeen waren op zich wel 'te doen'(zeker visueel) zoals het Polovtiaanse bedrijf voor te stellen als een idylische droom van Igor al heeft dat natuurlijk gevolgen voor bovenvermeld liefdesverhaal... En de ganse opera voorstellen als een aanklacht tegen de miserie van de oorlog is in dit jaar van herdenking van de eerste wereldoorlog ook wel eens op zijn plaats, al kan men dit natuurlijk voor vele opera's doen. En Prins Igor is toch in de eerste plaats een epos, waar net als in een avonturenfilm niet op enkele doden gelet wordt (hoe vreselijk het natuurlijk ook is). Voor mijn allereerste 'volledige' Prins Igor had ik liever een meer traditionele aanpak gehad, maar dat is natuurlijk persoonlijk... Verder niets dan lof voor de zangers, Abdrazakov (diepmenselijk) , Petrenko (zich inderdaad uitlevend), Rachvelishvili (verleidelijk) en Dyka (gevoelig). Wie natuurlijk Konchak gehoord heeft door Boris Christoff... maar dat is natuurlijk een oneerlijke vergelijking met één van de allerallergrootsten!
Spijtig dus inderdaad van het regie en versie-zootje, het zou anders zeer interessant geweest zijn eindelijk deze opera eens (en in deze muzikaal zo ideale omstandigheden) te zien!

Walter Boers (maandag 3 maart 2014 om 00:26)

Ik ben wel tevreden met de regie van Tsjernjakov. In dit geval deed hij veel meer dan regie: hij heeft een heel nieuwe versie van het werk gemaakt, waarbij hij zich zoveel mogelijk beperkte tot het materiaal dat van Borodin zelf is. Als je vindt dat nu het verhaal minder duidelijk is, vraag ik me af welk verhaal je bedoelt, dat van Borodin of dat wat Rimski-Korsakov en Glazoenov ervan gemaakt heeft. Dat de lovestory tussen Vladimir en Kontsjakovna naar het zijplan verschuift, komt de plot in ieder geval ten goede (de flashback met het trio uit het verder geschrapte 3e bedrijf volstaat volledig om die verhaallijn af te sluiten). En dat de terugkeer van Igor lang niet zo triomfantelijk is als gewoonlijk, doet ook wel deugd. Toch was ik niet over de hele lijn tevreden. Het papaverveld was wel mooi, maar de dans viel een beetje tegen. En zoals al te vaak wist Tsjernjakov in dat bedrijf weer niet wat met het koor aan te vangen en verbande hij het van de scene.