Tosca in Wenen

Ze bestaan nog... operaproducties uit de oude doos. De Tosca-productie van Margarethe Wallmann ging in 1958 in première en zit - na meer dan 50 jaar en ruim meer dan 500 voorstellingen - nog altijd in het repertoire van de Weense Staatsoper. Het was de tijd toen decorontwerpers er niet voor terugschrokken om half Rome op het podium na te bouwen.

De première werd indertijd gezongen door Tebaldi, Karajan dirigeerde. Gisteren stond Paolo Carignani in de orkestbak die erin slaagde om het Weens operaorkest voor een keer niet al te slecht te laten spelen.

Eens ze opgewarmd was, blijkt Martina Serafin een uitstekende Tosca te zijn. Ze mist nog wat kracht voor de grotere uitbarstingen - zoals bij "E l'Attavanti !" - maar ze zingt een fantastisch mooie "Vissi d'arte" met de nodige nuances. Hetzelfde kan niet gezegd worden van Massimo Giordano. Zijn lyrische tenor is een maatje te klein voor Cavaradossi. Met een blatende passaggio forceert hij zich door "Recondita armonia" en haalt de hoge noten met een opstapje. De intiemere momenten - vooral het eerste duet met Tosca - doet hij wel goed.

Maar het was Bryn Terfel die als Scarpia iedereen naar huis speelde en zong. Zijn reeks Wotans maakt hem soms wat blafferig in het tweede bedrijf. Maar de hoeveelheid details die hij in het eerste bedrijf in zijn zanglijn krijgt, zijn expressieve kracht en charismatische uitstraling maakten dit tot een topvertolking.

Publicatie: donderdag 23 januari 2014 om 08:27
Rubriek: Opera