Miah Persson in Schwarzenberg

Gisteren had Anja Harteros in Schwarzenberg een liedrecital moeten zingen... maar zoals gewoonlijk heeft ze weer eens geannuleerd. Harteros moet ondertussen zowat de meest onberekenbare zangeres van het moment geworden zijn. Ze werd vervangen door de Zweedse sopraan Miah Persson, met Roger Vignoles aan de piano, waarmee ze meteen haar Schubertiade-debuut maakte.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Miah Persson heeft één belangrijk minpunt, namelijk een lelijk flakkerend vibrato op haar hoge noten. Het blijkt een chronisch defect te zijn, dat ze heel de avond meesleept. Voor de rest is ze een uitstekende liedzangeres. Ze communiceert goed met het publiek, zowel met haar gezicht als vocaal. Ze kan ogenblikkelijk een andere emotie uitdrukken, waarbij ze kan putten uit een uitgebreid arsenaal aan kleuren. Dit kwam goed tot uiting in het eerste deel van de avond met bekende Schubertliederen.

Zo zong ze een sensueel eerste deel van Ganymed. Voor het tweede deel schakelde ze naar een veel hoger tempo waardoor Ganymed als een raket door de wolken schoot... mogelijk om later de beruchte "Alliebender Vater" in één adem gezongen te krijgen. Auf dem Wasser zu singen had ook iets trager gemogen, gondels zijn geen speedboten. In Nur wer die Sehnsucht kennt was ze een lijdende Mignon, dit was tevens een van de betere momenten van Vignoles die hier voor een compacte en sobere pianobegeleiding zorgde. Du bist die Ruh was niet zo mooi als wat we een dag eerder hoorden bij Christiane Karg, maar ze probeerde wel een een diminuendo op "allein erhe-ellt", die niet helemaal goed uitdraaide. Gretchen am Spinnrade kreeg een opvallend dramatische uitvoering.

Voor Der Hirt auf dem Felsen kregen ze het gezelschap van Daniel Ottensamer voor de klarinetpartij. Ook hier schakelde ze vlot over van de melancholie van het eerste deel, naar een intens treurig middendeel "In tiefem Gram verzehr' ich mich" naar een opgewekt slot... waar ook Vignoles zich even van zijn meest frivole kant liet horen.

Het tweede deel van de avond begon met Schumanns Frauenliebe und Leben, waarvan ze een correct lezing gaf, zonder echt te ontroeren. Opvallend was wel hoe ze haar stem in Ich kann's nicht fassen, nicht glauben verdonkerde als haar geliefde "Ich bin auf ewig dein" uitspreekt. Als Scandinavische voelde ze zich misschien genoodzaakt om ook iets anders dan Schubert en Schumann te zingen. En om dan toch in het Duitse repertoire te blijven, kwam ze bijna onvermijdelijk uit bij Griegs Opus 48, wat een mooie afsluiter was van een geslaagde avond... waarna nog twee bisnummers kwamen: Mozarts Un moto di gioia en Griegs Jeg elsker dig.

Publicatie: dinsdag 3 september 2013 om 17:37
Rubriek: Liedrecital